Ze stellen eigenlijk nooit teleur. De zelf gekroonde vedettes van de kelderklasse. Niet door hun ongeëvenaarde balbeheersing of ‘Messiaanse’ spelinzicht. Nee, deze clubvoetballers in hart en nieren onderscheiden zich liever op heel andere vlakken. Hoewel een ietwat cynisch persoon deze ‘kwaliteiten’ al snel af zou doen als flauwekulletjes, is dat veel te kort door de bocht. Want, ondanks dat deze jongens allerminst gezegend zijn met een fluwelen baltechniek, tillen zij het begrip ‘zelfingenomenheid’ naar een beangstigend hoog niveau.

Iedereen die ooit bij een voetbalvereniging is geweest, waarvan het kantinepersoneel enkel uit pensionado’s en huismoeders bestaat, weet precies over wat ‘n types ik het heb. Moeilijk zijn ze trouwens ook NIET te herkennen, want ze lopen er allemaal min-of-meer even origineel bij. Een paar fluorescerende kicks, kousen tot over de knie en het liefst een rugnummer dat hoger is dan hun behaalde CITO-score. Visualiseer daar nog zo’n bescheiden sleeve tatoeage-ding bij, én je hebt een aardig beeld onze tegenstanders waar wij iedere vrijdag tegen speelden. #HupQuickKillers!

Wanneer de bal uiteindelijk aan het rollen is, wanen deze spelers zich trouwens helemáál de plaatselijke Spielmacher. Niet alleen strooien ze de hele wedstrijd lang met uitgekauwde voetbalclichés, óók is het voor deze heren schijnbaar erg belangrijk om ‘te laten zien dat ze er zijn’.

Een wedstrijd (al dan niet vriendschappelijk) eindigt dan ook zelden met het aantal spelers waarmee oorspronkelijk begonnen is. Klaarblijkelijk is het voor sommigen namelijk erg lastig om hun spreekwoordelijke ego in de broek te houden.

Toch zou ik ze voor geen goud willen missen! Al is het maar om hun tomeloze inzet, volstrekt irrationele tackles en eindeloze discussies met de scheidsrechter. Want, zonder hen lijkt een wedstrijd uit de kelderklasse al gauw op een kleurloos potje tussen een stel (jong)volwassenen met een hopeloze conditie en de techniek van een kreupel springpaard.

En daarvoor wil ik jullie bedanken Mitch en consorten!